to 4ka Piotrka! A to jego historia:
Ludzkość generalnie dzieli się na tych, którzy uważają, że „kiedyś było lepiej”, oraz entuzjastów wszelakiego postępu. Moim zdaniem, przynajmniej w dziedzinie motoryzacji, rację mają ci pierwsi. Samochodami pasjonuję się od dzieciństwa (które przypadło na lata 90. XX w.), ale współczesne pojazdy wywołują u mnie tyle emocji, co maszynki do golenia. Pozbawione stylu i uroku, upośledzone przez rozmaite pseudoekologiczne regulacje i setki innych norm, różnią się od siebie tak, jak jasny lager z piwnego koncernu A różni się w smaku od jasnego lagera produkowanego przez koncern B.

W końcu nadszedł moment, kiedy czytanie i teoretyzowanie o klasycznej motoryzacji przestały mi już wystarczać. Postanowiłem wstawić jakiegoś klasyka do swojego garażu. Mój plan został zatwierdzony przez domowego ministra finansów w osobie żony, więc mogłem zacząć działać. Długie jesienno-zimowe wieczory to idealna pora na poszukiwanie w internetowych czeluściach tego jedynego, wymarzonego samochodu.
Ale jaki to ten wymarzony? Gdy podejmowałem decyzję o zakupie auta, nie miałem jeszcze takiego jednego ulubionego modelu, nie myślałem nawet o konkretnej marce. W klasycznej motoryzacji cenię tę wspaniałą różnorodność, po której już niewiele pozostało. Zrobiłem więc listę aut, które mi się podobają i na które mnie stać. Z tego drugiego względu poszukiwania skoncentrowały się na samochodach z lat 80. minionego stulecia, z obu stron „żelaznej kurtyny”. Gdy zastanawiałem się nad potencjalnymi kandydatami, przez głowę przemknęło mi Renault 4. Jednak wydawało mi się wówczas, że to zbyt egzotyczny pojazd jak na nasze realia. Za to bardzo chciałem Renault 5 – jakiś nie całkiem jeszcze zgnity egzemplarz pierwszej generacji bądź ciekawą wersję „Supercinq”. Jednak znalezienie tego pierwszego graniczy u nas z cudem, za to lepiej wyposażone i mocniejsze „piątki” drugiej generacji osiągają już zawrotne ceny. Myślałem też o Fordzie Fiesta Mk1 (jednym takim nawet odbyłem jazdę próbną), Ładzie czy tylnosilnikowej Škodzie. Dwie takie zostały mi dosłownie sprzątnięte sprzed nosa, mimo że bardzo szybko zareagowałem na pojawienie się ogłoszenia w Internecie. W ogóle okazało się, że zakup klasycznego auta za kilka tysięcy złotych, które nie służyło przez ostatnie 15 lat jako kurnik, nie jest zadaniem łatwym. Szybcy niczym rewolwerowcy handlarze są trudnymi przeciwnikami. Owszem, przechwycone przez nich okazyjnie auto można później znaleźć na portalu aukcyjnym, ale cena nie jest już, delikatnie mówiąc, zbyt atrakcyjna. Przyznam, że po kilku niepowodzeniach miałem nawet chwilę zwątpienia, czy uda mi się znaleźć coś ciekawego przed nadejściem wiosny. I wtedy w sąsiedniej miejscowości ktoś wystawił na sprzedaż świeżo sprowadzone z Francji Renault 4. Miałem niedaleko, więc pojechałem obejrzeć. Po powrocie do domu z twarzy nie schodził mi uśmiech. Zdałem sobie sprawę, że ten model dokładnie spełnia moje wymagania wobec klasycznego samochodu. Powstał w „starych, dobrych czasach”, ale był produkowany tak długo, że można znaleźć w miarę młody egzemplarz i nie ma większych problemów z częściami. Jego konstrukcja jest genialnie prosta, a jednocześnie auto ma w sobie niewyczerpane pokłady uroku. Idealny kandydat na własny wehikuł czasu i przestrzeni – pojazd, za kierownicą którego można zapomnieć o całym świecie i ruszyć wąską drogą na przejażdżkę tam, gdzie tylko ma się ochotę pojechać. Moje obawy związane z małą popularnością tego modelu w Polsce zostały rozwiane po wpisaniu hasła „Renault 4” w internetowej wyszukiwarce. Okazało się, że jest u nas prężnie działający klub miłośników tego modelu, a co jeszcze bardziej zaskakujące, jego prezes mieszka kilka kilometrów ode mnie! Napisałem więc do niego maila z prośbą, czy mógłby zerknąć na tę „czwóreczkę”. Odpowiedź nadeszła błyskawicznie. Adam wraz z klubowym mechanikiem Radkiem obejrzeli auto i uznali, że to niezły egzemplarz, chociaż zdecydowanie zbyt drogi. Sprzedający nie miał ochoty na negocjacje, ale w ciągu kilku kolejnych dni nadarzyła się okazja zobaczyć jeszcze dwie inne sztuki wystawione na sprzedaż. Po konsultacji z Adamem kupiłem tę, która wydała mi się być w najlepszym stanie.

Moje Renault 4 GTL pochodzi z 1984 r. (naklejki „Clan” to późniejszy dodatek) i jest srebrne niczym DeLorean, ma zatem idealny kolor wehikułu czasu. Większość swojego dotychczasowego życia przejeździło po drogach Bretanii, a – miejmy nadzieję – długą i pomyślną emeryturę spędzi na Dolnym Śląsku. Oczywiście wymaga trochę nakładów pracy i pieniędzy, ale jestem przekonany, że uda mu się przywrócić dawną świetność, by móc odbywać niezapomniane podróże w czasie i przestrzeni. Samochód przeszedł metamorfozę… zamiast srebrnego koloru mamy Sable 155