Tego urlopu zamiast muszelek i innych niepotrzebnych rzeczy ze straganu kupiliśmy auto. Był to czerwiec 2013 roku, a że tylko ja mam prawo-jazdy to w drodze powrotnej odbiliśmy na Mostar, podpisaliśmy odpowiednie dokumenty przy pomocy notariusza (tak się to tam załatwia) i pojechaliśmy do domu zostawiając kochaną już Naszą Renię w Bośni. W sierpniu tego samego roku wybraliśmy się na 4 dniowe wakacje lawetą, aby pojechać po samochód. Stała, czekała na nas. W międzyczasie notariusz załatwił za nas wszelkie formalności w Urzędach, dowód rejestracyjny wyjazdowy itp. Został nam tylko Urząd Celny, który należy zrobić przed wyjazdem, bo po formalnościach auto musi opuścić kraj do 48h. Wszyscy nam pomagali, nawet urzędnicy którzy się śmiali z nas że takie coś (byle co dla nich, bez wartości) kupiłem i chcę wywieźć do Polski. Nie chciało mi się tłumaczyć, że dla nas to auta z Duszą, które będą cieszyć jeszcze przez lata i będą zyskiwać na wartości, a nie tak jak u nich tylko w polach pracować. Bez większych komplikacji udało się opuścić Bośnię i Hercegowinę.

 Największy problem mieliśmy na granicy Chorwackiej, gdzie jako nowi członkowie w Unii Europejskiej mieli pierwszy samochód (akurat trafiło na nas), który muszą wprowadzić na teren Unii Europejskiej. Trwało to troszkę, bo spędziliśmy tam kilka godzin. Jednakże ludzie bezproblemowi i chętni do pracy, przepraszali za opóźnienia spowodowane nieznajomością nowego systemu. Na nas się uczyli. Im bliżej Polski tym auto wzbudzało większe zainteresowanie, pod wrażeniem byłem gdy przejeżdżaliśmy przez granicę węgierską, na której celnicy gratulowali, uśmiechali się i bez problemu przepuszczali przez bramki. W kraju zaczęło się od Urzędu Celnego, w którym również pozytywnie wszystko przeszło, przemili i pomocni celnicy, którzy z niedowierzaniem oglądali „cacko” przywiezione z tak daleka. Jak to w Polsce musiał wyjść problem… nasi celnicy pierwszy raz mieli towar z Bośni i Hercegowiny, a w ich bazie nie było Bośniackiej waluty, która widniała na umowie. Był to ich problem. Pozytywnie to przyjęli na klatę i odpowiednio się tym zajęli. Oclenie samochodu trwało 6h. Później tłumaczenie dokumentów co też nie było łatwe i rejestracja w urzędzie komunikacji.

 Auto od samego początku wzbudza ogromne zainteresowanie, na dodatek kilka tygodni później okazało się, że Papież Franciszek dostał taką samą 4kę w prezencie, co dodatkowo podbiło jej popularność. Od sprowadzenia czasem nazywają mnie Louis de Funes…, żandarm a na autko mówią ładna Cytryna itp… choć to Renault …. model 4 i z Citroenem 2CV ma niewiele wspólnego poza podobnym zawieszeniem na drążkach skrętnych.

Po sprowadzeniu od razu wziąłem się za drobne prace. Wymiana oleju, filtrów, tulei drążków, hamulców itp… a później do remontu blacharki no i nowego lakieru. Przy zakupie Renia bardzo ładnie się prezentowała, choć była pomalowana farbą olejną do grzejników, na kolor przypominający oryginał. W trakcie prac szlifierskich wyskoczyło parę miejsc do napraw… między innym ślady po kulach. Blacharz wstawił reperaturki, wyklepał maskę, naprawił drzwi i zabezpieczył wszystko aby nie gniło. Podłoga jako jedyna obeszła się bez ingerencji, była doskonała, a to dzięki temu, że auto nie widziało w zasadzie śniegu. Po pięciu miesiącach od prac blacharskich Renault trafiło na lakiernię. Przygotowanie do malowania oraz samo malowanie trwało 8 tygodni, ale prace były wykonywane pomiędzy autami. Efekt końcowy zabiera dech w piersiach. Renia nie jest doskonała, jest to składak, ma wiele szpar na głębokość palca i niedopasowanych elementów, ale jest moja, nie trafiła na złom, jeździ!