Informacje o modelu

Począwszy od morderczego East African Safari w 1962 roku, który załoga złożona z Bernarda Constena i Claude’a Le Guézec ukończyła na piątym miejscu w swojej kategorii, poprzez Rajd Monte Carlo albo bezdroża południowo- amerykańskie, Renault 4 pozwoliło, dzięki swojej wytrzymałości i właściwościom jezdnym, wielu pokoleniom na rzucenie wyzwania sportom motorowym lub na odkrywanie świata.

Renault, jako jedna z pierwszych firm zorganizowała markowe zawody – Puchar Gordini – a następnie rozbudowała formuły dla młodych kierowców, tworząc w 1974 r. Mistrzostwa Francji Renault Cross Elf. Wspólnie ze specjalistycznym czasopismem Champion, koncern Renault umożliwił początkującym kierowcom zasmakowanie rajdów na szutrze. Z założenia możliwie jak najbardziej ekonomiczne, zawody te odbywały się wyłącznie na Renault 4.

Przygotowanie było bardzo ograniczone, auto było napędzane seryjnym silnikiem, wyjątek stanowiła możliwość zamontowania układu wydechowego marki Devil. Większość modyfikacji dotyczyła nadwozia i podwozia. Karoseria miała pozostać jak w modelu oryginalnym, można było wymontować jedynie boczne okna, lampy i kołpaki. Można było zachować oryginalną szybę przednią, o ile była klejona.

Puchar France Renault Cross zyskał dużą popularność wśród kierowców z uwagi na niskie koszty wpisowego (zaledwie 200 franków), pulę ponad 10 000 franków premii za każdy wyścig i nagrodę w postaci Renault 5 w wersji rajdowej dla zwycięzcy sezonu. Średnio 60 zawodników toczyło walkę czasami na oczach nawet 5 000 widzów zgromadzonych wzdłuż tras 12 etapów, jakie liczył sezon.

Zew bezdroży: na podbój świata

Pod koniec lat 60, młodzież spragniona wolności ruszyła na wyprawy, które potem zostały nazwane rajdami. Siadali za kierownicą auta, które używali na co dzień – często Renault 4 – aby zmierzyć się z drogami na całym świecie. Azja – bardzo modny kierunek w tych czasach – przyciągała większą część tych łowców przygód. Mniej liczni byli ci, którzy kierowali się na południe do Afryki Transsaharyjskiej.

Sahara i jej tysiące kilometrów pustkowia i piasku tworzyły barierę dla wielu nie do pokonania. Tam postanowili wybrać się bracia Marreau, aby zaspokoić swój głód przygody. Chcąc ustanowić rekord pomiędzy Kapsztadem i Algierem (ustanowiony rok później na Renault 12 Gordini), rozpoczęli w 1969 r. rekonesans za kierownicą Renault 4.

Paryż – Dakar: Dawid i Goliat

Osiem lat później po raz kolejny za kierownicą Renault 4 dwaj bracia stanęli na starcie rajdu całkowicie nowego typu, wyścigu na trasie o długości wielu tysięcy kilometrów, którego start był w Paryżu, a meta w Dakarze. Dokonali fantastycznego wyczynu, kończąc na 5 miejscu w klasyfikacji generalnej i na drugim w kategorii samochodów osobowych, tuż za potężnym Range Roverem z silnikiem V8 o mocy dwa razy większej niż wspomniane Renault 4L.

W roku 1980 bracia Marreau i ich Renault 4 z silnikiem Renault 5 Alpine stanęli na trzecim miejscu na podium, ze stratą tylko 1 godziny 10 minut do zwycięzców. Rajd Paryż – Dakar miał stać się legendą, bracia Marreau bohaterami, a pomysłowe Renault 4 symbolem rajdu, w którym amatorzy mogli wciąż jeszcze wygrywać z załogami fabrycznymi.

40 000 km w Renault 4!

W 1965 r. Michèle Ray, Eliane Lucotte, Betty Gérard i Martine Libersart wyruszyły na podbój kontynentu: przejechały 40 000 km pomiędzy Ushuaïa na Ziemi Ognistej i Anchorage na Alasce, tzn. przez cały kontynent amerykański. Przez cztery i pół miesiąca dwie załogi pokonywały regiony tak trudne i zróżnicowane, jak Andy, lasy amazońskie czy też słoną pustynię w Utah, zanim wjechały na oblodzone stoki Gór Skalistych, dając kolejny dowód wytrzymałości i zwinności Renault 4.

Routes du Monde

W 1966 r. firma Renault rozpoczęła realizację programu Les Routes du Monde wspólnie z francuskim stowarzyszeniem badaczy i podróżników. Program ten miał na celu organizowanie ekspedycji tematycznych dla sześciu do ośmiu załóg młodych kierowców w wieku 18 – 25 lat w samochodach Renault 4.

Kandydaci mieli przedstawić sędziom projekt podróży tematycznej, która miała ich zaprowadzić w dowolne miejsce na ziemi. Każdego roku składanych było od 150 do 200 projektów. Firma pożyczała samochody na okres od miesiąca do jednego roku, a nawet na dłużej i dodatkowo zapewniała kursy z mechaniki, technik filmowania czy fotografii. Program ten trwał aż do 1984 r.

Rajd 4L Trophy

Niezwykłe jest to, że również dla młodzieży początku XXI wieku Renault 4 jest kultowym autem i symbolem wolności. Miał w tym z pewnością swój udział rajd 4L Trophy. Zawody te, organizowane od 1998 r., gromadzą 1 200 załóg studenckich w ramach zawodów na orientację na trasie 6 000 km ze startem w Paryżu i metą na południu Maroka.

Samochody służące już od wielu lat i mające kilkadziesiąt tysięcy kilometrów na liczniku przemierzają tysiące kilometrów. Magia Renault 4 działa wciąż i wszędzie. Niezmordowane przedziera się wszędzie, przez piach i przez kamienie. Niezawodne
– Renault 4 w zasadzie nigdy się nie psuje, załogi rajdu 4L Trophy potrafią poradzić sobie za pomocą tego, co mają pod ręką i zawsze dojechać na wieczorny biwak.

Trzydzieści lat ewolucji Renault 4

– 1961: 3 sierpnia pierwsze Renault 4 zjechało z linii montażowej w fabryce na wyspie Seguin. 4 października, podczas ostatniego salonu samochodowego, który odbywał się po raz ostatni w Grand Palais w Paryżu, nowe Renault zostało pokazane publiczności. Renault 4 wystąpiło wtedy w trzech wersjach:

• R3 (typ R 1121), wersja okrojona, z silnikiem 603 cm3 (typ 690) o mocy 22,5 KM SAE.
  Z zewnątrz R3 było rozpoznawalne po malowanych zderzakach z rurek, braku kołpaków na felgach i czterech bocznych szybach. W środku panował pełen ascetyzm, jedyna osłona przeciwsłoneczna zamontowana była nad siedzeniem kierowcy, który zasiadał za wątłą trójramienną kierownicą.
• R4 (typ R 1120) wyglądało jak model R3 tyle, że wyposażony był w silnik o pojemności 747 cm3 (typ 680).
• Oprócz modeli ekonomicznych gama posiadała model R4L, któremu 6 bocznych szyb pozwalało ubiegać się o nazwę limuzyny. R4L było również wyposażone w silnik
  o pojemności 747 cm3.
  Pierwsza wersja dostawcza Renault 4 została zaprezentowana zaraz po salonie samochodowym w 1961 r. Opisana jako typ R 2102, miała ładowność 300 kg i otrzymała takie samo wykończenie jak modele R3 i R4, jednak z szerszymi oponami (145×330).

Wersja dostawcza R4 proponowana była w opcji z uchylną klapą w tylnej części dachu, nad tylnymi drzwiami, nazwaną po francuską klapą dla żyrafy (Girafon).
Listopad 1961 r. – wlew paliwa został przeniesiony na tylny prawy błotnik. Cała gama samochodów wyposażona była w 3-biegową skrzynię.

– 1962: W marcu pojawił się model R4 Super (typ R 1122), który był nazywany również super confort w ówczesnych materiałach handlowych. Zachował silnik 747 cm3, ale jego moc została zwiększona do 32 KM SAE. Ta nowa wersja zachowała 6-szybową karoserię R4L, ale wyposażona została w tylną klapę otwieraną do dołu i posiadającą opuszczaną szybę. W wersji tej dodano chromowane zderzaki z podwójnych rurek.

We wrześniu z katalogów zniknął model R3. Wersja Super została wyposażona w silnik o pojemności 845 cm3 (typ 800-02), co doprowadziło do pojawienia się nowego typu konstrukcyjnego – R 1124. W modelu R4L zamieniono zderzaki rurowe na korzyść chromowanych zderzaków tłoczonych z blachy.

Firma SINPAR (Société Industrielle de Production et d’Adaptation Rhodanienne), specjalista od maszyn budowlanych i długoletni podwykonawca firmy Renault, przejęła Renault 4 w celu zrobienia z niego samochodu all road z napędem na 4 koła.

– 1963: We wrześniu tylne drzwi zostały wyposażone w podnośniki zabezpieczające przed samoczynnym opadaniem klapy. Zastępują one klasyczny pręt, który miał za zadanie utrzymywać klapę w pozycji otwartej. Inna nowość: gama otrzymała całkowicie zsynchronizowaną skrzynię biegów. W wersji dostawczej zamontowano przedni zderzak z tłoczonej blachy, ale lakierowany, podczas gdy zderzaki tylne miały cały czas konstrukcję rurową.

Model R4 Super zniknął z katalogu na korzyść modelu R4L Super (typ R 1123).
W grudniu weszła do sprzedaży seria Parisienne. Ta elegancka wersja modelu R4L wywodziła się z kampanii przeprowadzonej wspólnie z czasopismem ELLE. Łatwo rozpoznawalna dzięki wykończeniu bocznych drzwi w formie plecionki oraz oryginalnemu wnętrzu, była produkowana w dwóch wersjach – jedna z dekoracją z plecionki, a druga w szkocką kratę.

– 1964: W lutym pojawiła się nowa przeszklona wersja dostawcza, której ładowność wynosiła 300 kg.

We wrześniu wersja R4L Super zastąpiona została nową wersją Export, wyposażoną
w silnik o pojemności 747 cm3 (typ R 1120 i typ R 1123 w zależności od kategorii podatkowej). Całkowita produkcja przekroczyła liczbę 50 000 egzemplarzy.

– 1965: Od września nazwa R4 ustąpiła miejsca nazwie Renault 4. We wszystkich modelach marki Renault zrezygnowano ze skrótu R zastępując go nazwą firmy w pełnym jej brzmieniu. R4 stało się Renault 4 Luxe, a R4L – Renault 4 Export. Z linii produkcyjnych zakładów Renault zjechało kolejnych 260 000 egzemplarzy.

– 1966: 1 lutego produkcja zakładu Renault na wyspie Seguin przekroczyła milion egzemplarzy Renault 4. Model był produkowany w czterech wersjach: Luxe, Export, Parisienne i Fourgonette (dostawczy).

W marcu w wersjach dostawczych zwiększona została ładowność do 350 kg, typ R 2105 zastąpił typ R 2102, a gama pojazdów dostawczych wzbogaciła się o nowy model – typ R 2106.

We wrześniu Renault Luxe zostało przemianowane na Renault 4 i wyposażone, tak jak reszta gamy, w nową deskę rozdzielczą i nową kierownicę. W wersjach Export
i Parisienne zamontowano nowe siedzenia z wzdłużnymi pikowaniami oraz nowe obicia drzwi.

– 1967: Renault 4 zostało wyposażone w 4-biegową skrzynię zyskując tym samym dodatkowy bieg.

We wrześniu przeprowadzono face lifting modelu Renault 4 montując nową, szerszą atrapę chłodnicy, w którą wkomponowane zostały reflektory. Logo Renault zostało przesunięte w prawo, a zderzaki po raz kolejny zmieniły kształt.

– 1968: Seria Parisienne zeszła ze sceny, ale na rynku pojawiła się seria Plein Air (typ R 1123) – wersja Renault 4 kabriolet. Produkowane przez SINPAR modele Plein Air, pozbawione bocznych drzwi i szyb, były idealne do jazdy na plażę i do wyjazdów rekreacyjnych.

Wersje dostawcze również zyskały na estetyce – wprowadzono w nich te same zmiany co w wersjach osobowych.

– 1969: Od września stacyjka umieszczona została po prawej stronie kierownicy, a schemat układu biegów został wygrawerowany na zmienionej gałce dźwigni zmiany biegów. Światła zostały dopasowane do europejskiego kodeksu drogowego i wprowadzono składaną tylną kanapę w wersjach osobowych.

– 1970: Począwszy od kwietnia wszystkie modele Renault 4 zostały wyposażone
w pasy bezpieczeństwa na przednich siedzeniach. Instalację elektryczną zmieniono z 6V na 12V.

Seria Plein Air zniknęła z katalogu.

– 1971: Pojawiła się seria Rodéo. Renault dostarczyło firmie Ateliers de Construction du Libradois (ACL) elementy mechaniczne Renault 4, na które zostało nałożone nadwozie z tworzywa, opracowane i wyprodukowane przez zakłady Teilhol.

Od października pojemność silnika zwiększyła się z 747 cm3 do 782 cm3, co spowodowały zmiany typów konstrukcyjnych. W samochodach osobowych typ R 1120 stał się typem R 1126, a w dostawczych – R 2105 typem R 2109.

Pojawiła się nowa wersja dostawcza z silnikiem 845 cm3 (typ R 2108) z podwyższonym dachem z tworzywa i ładownością 400 kg.

Renault 4 stało się modelem produkowanym przez Renault w największej liczbie egzemplarzy – łącznie ponad 3 500 000 sztuk.

– 1972: Przy tylnej kanapie modeli osobowych Renault 4 pojawiły się punkty mocowań pasów bezpieczeństwa.

Logo firmy zostało przeprojektowane przez malarza Wiktora Vasarely’ego i jego syna Yvarala.

– 1973: Cała gama została wyposażona w skrzynię biegów z Renault 6, z wyjątkiem wersji dostawczej o ładowności 400 kg. Od września wszystkie modele Renault 4 otrzymały silnik o zmniejszonej emisji spalin, który sprostał nowym normom i którego moc została zwiększona o 3 KM do 27 KM DIN. Potwierdzeniem sukcesu handlowego wersji dostawczej była produkcja ponad 100 000 egzemplarzy.

– 1974: We wrześniu pojawiała się nowa osłona chłodnicy z czarnego plastiku z logo Renault pośrodku. Skrzynia biegów z Renault 6 była od tej chwili montowana we wszystkich modelach Renault 4.

– 1975: W czerwcu wersja dostawcza została wydłużona o 8 cm, a ładowność wzrosła z 350 do 400 kg albo z 400 do 450 kg w zależności od tego, czy była to wersja dostawcza (typ R 2370), czy przedłużone kombi (typ R 2430).

We wrześniu zastąpiono starą prądnicę nowoczesnym alternatorem.

– 1976: Zaprezentowana na salonie samochodowym w 1975 r. seria Safari posiadała wystrój zewnętrzny i wewnętrzny skierowany do młodzieży.

W lipcu pojawiły się nowe prostokątne kierunkowskazy przednie.

– 1977: Pojawił się nowy blok licznika z przeprojektowanym licznikiem prędkości oraz kierownica z modelu Renault 5. Wprowadzono także dwuobwodowy układ hamulcowy z manometrem spadku ciśnienia na desce rozdzielczej. Od lipca samochód nie nazywał się już 4L, tylko Renault 4.

– 1978: W styczniu w nowym Renault 4 GTL wprowadzono silnik 1 108 cm3, o mocy 34 KM DIN, montowany już wcześniej w Renault 8. Poza zwiększeniem pojemności, wał korbowy leżał na 5 łożyskach (w przeciwieństwie do 3-łożyskowych silników innych modeli tej gamy), co było gwarancją długowieczności mechanicznej.

Pomimo zmiany sposobu określenia kategorii podatkowej, nowe Renault 4 GTL miało wciąż tę samą kategorię pomimo zwiększenia pojemności silnika. Osiągi wzrosły, podczas gdy spalanie spadło średnio o litr.

Osłona chłodnicy i zderzaki były jednolicie szare, a na końcach przednich zderzaków pojawiły się 2 ochraniacze błotników.

W modelach dostawczych wprowadzono przesuwne tylne szyby, odchodząc od szyb mocowanych na stałe.

W lipcu pojawiła się wersja Pick-up. Model ten, opracowany na podwoziu wersji dostawczej F6, wytwarzany był w regionie Owernii w warsztatach firmy Teilhol.
Renault 4 Safari i przedłużone, przeszklone kombi zniknęły z katalogu.

– 1979: Od lipca samochody z rocznika 1980 były w standardzie wyposażane w opony bezdętkowe (z wyjątkiem wersji dostawczych F4).

Renault 4 odziedziczyło koła po wersji podstawowej Renault 5, podczas gdy Renault 4 GTL przejąło felgi po Renault 5 TS.

– 1980: Nowe rozmieszczenie przełączników na desce rozdzielczej w Renault 4. Równolegle Renault 4 straciło chromowane zderzaki na rzecz lakierowanych, a wersja TL pozbyła się pełnych felg na rzecz felg ażurowych z odsłoniętymi śrubami.

– 1981: W maju Renault odkryło najlepszy sposób biegania. Taki był slogan reklamowy nowego Renault 4 Jogging – serii limitowanej wyprodukowanej w ilości 5 000 egzemplarzy. Jego wystrój był zdecydowanie młodzieżowy, w żywych kolorach,
z płóciennym dachem na całej długości.

– 1982: W lipcu Renault 4 otrzymało deskę rozdzielczą z Renault 5. W tym samym czasie wersje dostawcze F4 zostały przystosowane do zasilania LPG. Silnik 782 cm3 został zastąpiony silnikiem o pojemności 845 cm3 o tej samej mocy co silnik 1 108 cm3 (czyli 34 KM DIN), osiąganej przy 5 000 obr./min.

– 1983: Pojawienie się w całej gamie hamulców tarczowych z przodu z nowym siłownikiem hamulcowym wzmocniło skuteczność hamowania. Klejona przednia szyba zastąpiła szybę ze szkła hartowanego.

– 1985: Renault stawia jeszcze raz na swój kultowy model i wypuszcza wersję limitowaną Sixties w ilości 2 200 egzemplarzy, która ponownie dynamizuje sprzedaż.
Opracowana na bazie modelu GTL, oferowana w kolorze niebieskim, żółtym lub czerwonym, wyróżniała się dwoma otwieranymi dachami ze szkła atermicznego
i elementami zewnętrznymi w czarnym matowym kolorze.

W lipcu została zakończona produkcja wersji dostawczej F6.

– 1986: Serie Clan i Savane, wypuszczone w maju, były dwiema ostatnimi wersjami Renault 4. Znakiem czasu było nadanie samochodom nazw, a nie numeru. I tak Renault 4 TL stało się TL Savane, a GTL zostało nazwane Clan. Modele TL i F4 miały 5-łożyskowy wał korbowy silnika o pojemności 956 cm3, którego moc wynosiła 34 KM DIN. Te dwa modele można było łatwo rozpoznać po oznaczeniach Savane i Clan na przednich drzwiach i tylnej klapie. O ile Savane miało te same felgi, co Renault 5 GTL, to Clan otrzymało piękne dwukolorowe felgi Style, które były montowane w Renault 12 i Renault 16.

Produkcja wersji dostawczych Kombi F4 zakończyła się w czerwcu.

– 1989: Modele Clan i Savane otrzymały prawe lusterko boczne oraz dwie lampy świateł przeciwmgłowych z tyłu.

– 1991: W lipcu weszła do sprzedaży nowa seria limitowana Carte Jeune oparta na modelu TL Savane. Samochód proponowany był w czterech kolorach: grapefruit, biel lodowca, żywa czerwień i sekwoja, linia nadwozia była zaznaczona podwójnym paskiem z wkomponowanym logo Carte Jeune.

– 1992: Zaostrzenie norm zanieczyszczenia środowiska wydało wyrok na Renault 4. Do produkcji weszła ostatnia seria specjalna – Bye-Bye w liczbie 1000 egzemplarzy, oparta na modelu Clan. Każdy egzemplarz ostatniej wersji Renault 4 opuścił fabrykę z pamiątkową tabliczką na desce rozdzielczej z numerami od 1 000 do 1.